چرا صدای کوبه درب بهشت <<یا علی>> است ؟

سعی کنید علی و اولاد علی(ع) را دوست داشته باشید. این دوست داشتن ذخیره و یکی از ارکان اصلی دین به نام <<ولایت>> است؛ تنها آ نها را به عنوان سرپرستی قبول کردن نیست؛ بلکه باید در تمام نمازها به یاد آنان باشیم.

آیت الله جوادی آملی از جمله فقها و اندیشمندانی است که به طور مفصل درباره حکمت و فلسفه اعمال عبادی دین مبین اسلام سخن گفته است.

آنچه در ادامه می خوانید برگرفته از بیانات این عالم فرزانه است.

انسان تا به چیزی معرفت پیدا نکند، محبت پیدا نمی کند. ارزش انسان به مقدار محبت اوست و هر کسی با محبوبش محشور می شود.

اگر انسان خواست دوست علی و اولاد علی (ع) بشود که ذخیره ای بالاتر از مسئله تولی و تبری نیست، باید بعد از معرفت خدا، آنان را اولیای خویش قرار بدهد.

به رسمیت شناختن، غیر از دوست داشتن است؛ گاهی انسان موظف است از نظر برنامه های نظامی یا قانونی به کسی احترام بگذارد اما دوست داشتن چیز دیگری است. انسان پیشِ عده زیادی درس می خواند اما گاهی یکی از اساتید را دوست دارد. دوستی غیر از تعظیم و تجلیل و تکریم است. آن سر سپردن و دل بستن چیز دیگری است.

گفته اند: سعی کنید علی و اولاد علی (ع) را دوست داشته باشید. این دوست داشتن ذخیره و یکی از ارکان اصلی دین به نام <<ولایت>> است. تنها آ نان را به عنوان سرپرستی قبول کردن نیست؛ بلکه باید در تمام نمازها به یاد آنان باشیم. کدام نماز است که سخنی از علی و اولاد علی در آن نیست؟ کدام نماز است که تشهد در آن نیست؟ یکی از واجبات تشهد گفتن <<الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد>> است. درود بر این خاندان در کنار شهادتین در متن عبادت قرار گرفته است.

قال النبی (ص): <<من صل علیّ ولم یصل علی آلی، لم یجد ریح الجنه و إن ریحها لتوجد من مسیرة خمس مائة عام>> پیامبر اکرم(ص) فرمود: کسی که بر من صلوات بفرستد و بر آل من نفرستد، بوی بهشتی که از فاصله پانصد سال استشمام می شود به مشام او نمی رسد.

سخن از تجلیل و تکریم قانونی نیست؛ که آنها هر چه گفتند، اطاعت کنیم؛ زیرا این مرحله اول پیروی است، بلکه به ما گفته اند: دوست آنها باشید، دوستی به آسانی نصیب کسی نمی شود، دوستی به معرفت میسر می شود و معرفت باطن عبادت است.

مهماندار بهشت :

رسول خدا (ص) فرمودند: << أَنَّ حَلْقَةَ بَابِ الْجَنَّةِ مِنْ یَاقُوتَةٍ حَمْرَاءَ عَلَى صَفَائِحَ مِنَ الذَّهَبِ فَإِذَا دُقَّتِ الْحَلْقَةُ عَلَى الصَّحِیفَةِ طَنَّتْ وَ قَالَتْ یَا عَلِی >>. وقتی بهشتیان وارد بهشت می شوند، کوبه در را می کوبند، به اصطلاح دق الباب می کنند؛ زیرا در زدن خود نوعی رعایت ادب برای مهمان است، کسی که به جایی وارد می شود گر چه در بسته نباشد، بهتر است در بزند.

در بهشت باز است؛ ولی مؤمنان اهل بهشت که وارد می شوند، در می زنند. وقتی بهشتی کوبه در را می کوبد، این صدا شنیده می شود: یا علی یا علی! طنین کوبه <<یا علی>> است.

مرحوم علامه طباطبایی در شرح این حدیث و اینکه چرا صدای کوبه در بهشت یا علی است می فرمودند:

مهمان وقتی به خانه ای می رود، صاحب خانه را صدا می زند. اگر صاحبخانه نام معینی داشته باشد، مهمان همان نام معین را می برد. صاحب بهشت و مهماندار بهشت، علی بن ابی طالب (ع) است. از این رو صدای کوبه در بهشت هم <<یا علی>> است. چون هر کس به بهشت می رود در سایه هدایت و رهبری این خاندان و مهمان این خاندان است.

اگر این انوار طیبه نبودند، کسی راه بهشت را طی نمی کرد. ما به خوبی می توانیم احساس کنیم که الان در بهشت هستیم یا نه! در بهشت به روی ما باز است یا نه؟!

{صلوات+عج}